Esther houdt van lelijkheid en imperfectie. Ze kijkt naar wat er door mensen hun huid schijnt, als was het hun binnenkant die probeert naar buiten te kruipen. Met haar werk probeert ze de mens in zijn totaalheid te vatten. 

Haar schilderijen nemen ook afstand van de persoon die ze afbeelden. Als een chirurg die noodgedwongen de patiënt als een stuk vlees dient te beschouwen, beschouwt ze haar ‘model als levend vlees’.